* juli 2012

-spelen kan ik nog-

Gisteren. Avond in Amersfoort. Dansvoorstelling in de open lucht. Mooie setting. Tussen bomen, altijd goed. Een installatie. Touwen, balken, doeken, versiersels.
Op zich een mooi gemaakt ding, alleen al om naar te kijken, zo'n ding dat van alles doet vermoeden wat de danseres -die er al vast op lag mooi te liggen wezen- voor een leuke dingen er mee zou gaan doen. Straks. Mijn ogen kijken, mijn handen en voeten gaan al jeuken.
Zo'n ding dus.
Maar wat ze er daarna op deed, deed mij weer niet zo veel, helaas. Tja, moet ik mezelf dan een verwende, kritische danskijker noemen? Zou ik dan toch oud geworden zijn?
En toch ben ik hun dankbaar, hoor - ze hebben dit alles toch maar mooi neergezet en dit allemaal georganiseerd, om dit hier te kunnen doen - voor ons dus. Daar niet van.
Gelukkig waren er ook om de hoek kinderen uit de buurt aan het oefenen met balanceren op een tussen bomen strak gespannen band - èn, mocht ik meedoen... Tja!, dat is andere koek. Kan ik mee spelen, dan is een avond al gauw geslaagd.

* mei 2012

Terug in de running

Ik ben door een knieblessure 2 maanden 'uit de running' geweest. Ondanks dat ik me nog steeds wat kwetsbaar voel, ben ik het lesgeven en dansen geleidelijk-aan weer aan het oppakken. En daar geniet ik erg van: mijn bewegings-vrijheid komt stapje voor stapje terug.

Met dank aan Mireille en Kees, die mijn lessen konden waarnemen en er iets moois van gemaakt hebben!

De Blessure en de kwetsbaarheid dwongen me om weer heel klein met dansen te beginnen en om opnieuw naar mijn plek op de dansvloer te zoeken. Ik mocht weer even ervaren hoe onthand en verlegen ik me weer kon voelen op een dansvloer, als ik niet op mijn vertrouwde bewegingen kon terugvallen. "Help! iedereen kijkt naar me! Wat moet ik dan doen?" Een ervaring die ikzelf niet meer zo vaak heb, maar waarvan ik me realiseer dat die voor veel anderen vaker voorkomt op een dansvloer.

Een deel van mijn inspiratie om les te geven ligt ook er in, om anderen middelen te geven om de zoektocht naar je plek tussen dansende mensen aan te gaan en de mogelijke onzekerheid daarbij te kunnen (ver)dragen. Om je vertrouwen te geven om jóuw bewegingen en jóuw dans zich te laten ontluiken....

* oktober 2011

Waar komt de in Inspiratie voor mijn lessen vandaan?

Steeds meer zie ik hoe mijn lessen ontstaan vanuit een vonk van inspiratie of enthousiasme, en dan in de loop van de weken verder groeien.
Zo was ik de afgelopen weken bij de CI-cursus in Utrecht begonnen met één les vanuit een klein thema dat ik in een workshop van Eroca Nichols was tegengekomen. Dat kwam dan weer terecht in een losse workshop in Nijmegen, en weer terug bij de lessen in Utrecht. Les voor les kom ik er dan steeds meer achter, waar het mij bij dat thema eigenlijk om gaat. Maar ook de inbreng van de enthousiaste cursisten helpt mij weer om scherper te krijgen wat we aan het doen zijn, en om er weer mooiere beelden bij te krijgen.... Bv. "een zon die vanuit het contactpunt door mijn lichaam straalt".
Dan realiseer ik me weer, dat het lesgeven voor mij -nog steeds- iedere keer weer een onderzoek is, naar wat ik in mijn dansen aan het doen ben, of ruimer: naar wat mij (ons?) beweegt.

Inspiratie betekent "inademen".... de lessen ademen een soort van zichzelf...

*mei 2011

à la seconde loslaten. Of: mijn kortste warming-up

Ik was afgelopen week in Freiburg-zuid Duitsland, op de wekelijkse jam daar, en had aangeboden de warming-up aan te leiden, als opmaat naar de jam.
Maar toen de tijd daar was om met mijn leuk-voorbereide warming-up te beginnen, .....
..... waren de binnengedruppelde dansers al zo vol in de dans en was de sfeer al zo levendig en wild, dat ik de energie alleen maar naar beneden zou halen als ik iedereen bij elkaar zou roepen om met de warming-up te beginnen. Bovendien was de sfeer precies wat ik met m'n warming-up had willen bereiken.....
Dus na even puzzelen en kort twijfelen, hoefde ik alleen nog maar te melden, 'alsjeblieft voor deze warmingup - hier begint de jam'.

Ik leg wel eens uit over Contact-Improvisatie, dat het belangrijk is,
om wél plannen te maken, suggesties te geven aan je partner, te sturen, etc.
    EN tegelijkertijd
bereid te zijn, om die plannen à la seconde weer los te laten,
als de situatie anders blijkt te zijn, dan je bedacht had (wat vaak zo is):
als je bijvoorbeeld wilt steunen op een partner op een plek waar die niet meer ís, zul je een rare val maken; als je blijft door-sturen in een richting waarin je partner kennelijk niet blijkt mee te (kunnen of willen) geven, krijgt je dans iets dwingends en hoekigs. (hoewel.... er bestaat in mijn CI-wereld ook zoiets als "gevoelige volharding".... maar dat is weer een ander verhaal.... nuances, nuances....)

Een samenspel tussen "sturen naar je eigen plannen" en "volgen wat er wérkelijk is". Zo blijft de dans mij steeds weer verassen. Het lijkt wel het leven ;-)

* januari 2011

Moed en vertouwen

Welkom in dit nieuwe jaar; een jaar waarin ik je moed er vertouwen gun: een duo, waar ik ook zelf mee van start ben gegaan.

Voor mij betekend dit bijvoorbeeld, dat ik de moed oppak, om het komende lessenblok in Utrecht lessen te gaan geven rond een thema waarvan ik zelf nog volop aan 't ontdekken ben hóe dat gaat, waaróver dat gaat: "spiral up - rolling down".
(De titel bedacht ik een maand geleden, nog zonder te weten wat ik er mee zou gaan doen. De woorden kwamen binnen, ik vond ze wel leuk klinken, en ik wist dat ze met Contact-Improvisatie te maken hadden.... hihi)

En dat ik me bewust wordt van het vertrouwen-dat-altijd-wel-ergens-in-mij-te-vinden-is: te vertrouwen, dat de mix van beginnende bewegingsideeën, enthousiaste cursisten die mee op avontuur gaan en een rijke voedingsbodem van mijn eigen dans-ervaringen ons zullen helpen, om samen meer en meer over dit thema te weten te komen.


Zo wil ik ook jou-die-dit-leest (voel je je al aangesproken... hihi?) uitnodigen om mijn wens voor jou -moed en vertrouwen- uit te dagen, uit te voeren:
Wie weet vind je de moed om de proefles in Utrecht, of de les in Amsterdam mee te doen en laat je je meenemen om het spiralen en rollen in jouw dans te vinden;
Wie weet gun je jezelf het vertrouwen dat je altijd wel je grenzen zult kunnen aangeven, en dat je uiteindelijk wel weer zult weten waar boven en onder ook al weer waren.

* okt. 2010

een vloeiende dans

.... laatst had ik op een 'gewone' (niet-CI-)dansavond weer eens een prachtige dans met Annemieke, waar in we heel mooi vloeiend om elkaar heen konden bewegen, steeds weer uit elkaar gaand en weer bij elkaar komend. Het steeds weer even uit elkaar gaan geeft mij vaak veel ruimte om m'n eigen lichaam te blijven voelen - te weten waar ik begin en ophoud...

Mooi er aan was ook, dat het totaal geen 'spelletje van aantrekken en afstoten' werd, maar alleen maar ging over steeds 'in contact blijven' - d.w.z. blijven voelen waar/waarheen de ander is, zodat de bewegingen op elkaar afgestemd konden blijven en zo ook het weer bij elkaar komen nooit (...) een botsing werd, maar steeds vloeiend ging. En dat door in contact te blijven we veel op elkaar konden ageren-reageren, en samen plezier konden hebben.

... altijd weer fijn, zo'n mooie dans met iemand te kunnen hebben...

Voor de les die ik a.s. zaterdag voor de jam in Amsterdam ga geven, heb ik me door deze dans laten inspireren, en een paar aspecten gezocht, waarvan ik hoop dat ze jou kunnen helpen om in een dans in contact/in ontmoeting te kunnen blijven, met tegelijkertijd veel ruimte om bij jezelf te blijven.

The Play of Weight

Martin Keogh en Neige Christensonin een zacht en vloeiend duet.
Hoewel ze misschien dingen doen waarvan je denkt, "dát kan ik nooit", zie je ook, hoe ze met heel simpele dingen speels in contact kunnen blijven en plezier hebben.
Kijk bijvoorbeeld eens naar hoe ze hun armen gebruiken: soms is er een suggestie, of een hulpje, maar eigenlijk houden ze elkaar nooit echt vást, of dwingen ze.
Of hoe ze licht aan elkaar blijven plakken, en zo de ander kunnen volgen in de bewegingen.
Ter inspiratie en aanmoediging....

(het zoete muziekje mag je ook uit zetten, hoor)

Ik doe er ook nog maar een filmpje bij van Neige Christenson en Ray Chung:

Neige Christenson & Ray Chung

* sept. 2009

durf ik dat wel... Contact-Improvisatie?

Afgelopen week, vertelde na afloop van de eerste les in Amersfoort, een van de deelnemers enthousiast,

dat ze aan het einde van de les zich totaal niet meer bezig hield met het feit dat ze de hele tijd anderen (vlak daarvoor nog volkomen vreemden) aan het aanraken was. Iets, wat ze van te voren tóch wel een beetje spannend aan Contact-Improvisatie vond.

Door de vorm van deze dans, en door hoe de oefeningen in de les waren opgebouwd, was ze alleen nog maar bezig met het hoe-beweeg-ik. En ze had daarbij vooral veel plezier met de verschillende partners waarmee ze gedurende de les werkte. Slechts één uur en ze was al "er aan gewend"...

Wow.
Mooier, dan hoe zij dit verwoorde, lukt het mij zelden om dit fenomeen uit te leggen aan mensen die   d e n k e n ,   dat contactimpro te spannend voor hun is....
Wie weet inspireert dit jou -of iemand die je kent- om eens mee te doen....

* aug. 2009

hoe lang duurt een halve seconde...

Deze zomer heb ik weer veel inspiratie opgedaan. Ik was op de "ECITE", waar ik met zo'n 60 collega-CI-docenten uit heel europa over lesgeven gesproken en ook veel gedanst heb.
En ik was bij een mooie "trio-workshop" in Rotterdam. Daar heb ik weer erg mooi ervaren hoe ik _eenmaal in de juiste bewegings-modus_ moeiteloos langs anderen omhoog kan rollen, of anderen kan ondersteunen .... En ook: hoe veel "tijd" er in de halve seconde is, dat ik van iemands schouder af dreig te rollen, om ergens anders ondersteuning te zoeken... "alle tijd " lijkt het wel, om eens een beetje met m'n voet in het rond te tasten tot ik ergens een schouder vind.
Ik blijf het een wonderlijk fenomeen vinden, bewegende lichamen !

Ik kreeg een tijdje geleden ook een tip van één van mijn cursisten over een mooi filmpje van een voorstelling waarin veel CI gebruikt wordt. Door "Pilobolus". (met dank aan Mireille): Pilobolus: A performance merging dance and biology Hmmm. Ik hoop dat t je niet ontmoedigd ( "zó zal ik het nooit leren"), maar eerder inspireert en lekker maakt om les te komen volgen of om eens naar een jam te komen...